Aan het begin van het jaar 2016 ontving ik een e-mail van de School voor Organizing met de titel: ‘Wat een buitenkans!’ Mijn belangstelling groeide toen ik las dat de SvO een gloednieuwe leergang wilde starten gericht op ‘organizers met klanten met een beperking’. In deze leergang, met de naam Complexe Casuïstiek, zou ik de kans krijgen om, verspreid over twee jaar, een reeks modules te volgen en een drietal teleclasses van het Institute for Challenging Organisation (ICD) te beluisteren. Alles naar eigen keuze en invulling, op mijn tempo, toegespitst op mijn niche én het zou mij zelfs een diploma opleveren.
Door: Annerie Doornweerd
Dit past bij mij!
Ik weet nog dat ik dacht: “Dit past bij mij!” Vooral de vrijheid sprak mij aan, zoals de mogelijkheid mijn eigen module-pakket samen te stellen, helemaal gericht op onderwerpen waar ík behoefte aan had. Tevens paste deze leergang bij mijn klantenkring; veel van mijn klanten hebben een beperking: ADHD, NAH, persoonlijkheidsstoornis, depressie en de laatste tijd ook steeds meer hoarding. Klanten met ‘complexe casuïstiek’ dus, waarbij ik tijdens de begeleiding meestal mijn gevoel volgde en/of putte uit mijn rijke 12-jarige loopbaan als professional organizer.
Van een aantal collega’s had ik enthousiaste verhalen gehoord over de Leergang Senior Professional Organizer. Soms was ik er jaloers op omdat ze vertelden dat ze er zoveel leerden en het hun werk zo ten goede kwam. Ikzelf kon er nooit toekomen mij hiervoor aan te melden, want tijd en energie ontbraken. Maar deze verkorte leergang pakte ik met beide handen aan. Wat een buitenkans!
Hoarding als rode draad
Omdat ik in diezelfde tijd (begin 2016), samen met een multidisciplinair team net gestart was met gespecialiseerde hulp bij hoarding, was het een vanzelfsprekendheid dat de niche ‘hoarding’ de rode draad van mijn studie zou worden. Ik had behoefte aan het opdoen van nieuwe kennis en ideeën die ik vervolgens gelijk kon gaan toepassen en uitproberen in de praktijk. Want het nieuwe werkterrein ‘hoarding’ voelde voor mij als een onontgonnen gebied waar eerst nog flink geploegd moest worden voordat het zaaigoed in de grond kon; laat staan dat er geoogst kon worden. En net zoals ik mijn cliënten zie worstelen met werken aan hun probleem, zo heb ook ik vaak geworsteld met mijn zoektocht naar hulpbronnen en handvatten om een betere hulpverlener te worden in de lastige en hardnekkige problematiek van hoarding.
Wat werkt wel, wat werkt niet?
Daarom had ik doelgericht mijn aandacht gevestigd op het ontdekken van nieuwe methodieken, tips, ideeën en handvatten. Mijn vraag was steeds: ‘Wat werkt wel en wat niet? Wat past er bij mij en mijn werkwijze? Wat dragen docenten en auteurs aan als goede bruikbare methodieken uit hun eigen ervaringen?’ Ik stelde me leergierig op en nam me voor alles gelijk toe te passen en uit te proberen.
Gelukkig was ik in de omstandigheid om elk nieuw inzicht gelijk te toetsen. Er waren cliënten genoeg, ieder met zijn of haar eigen uitdaging. En geoefend heb ik! Soms met succes, soms viel het tegen en reed ik teleurgesteld naar huis. In het portfolio dat ik voor mijn afstuderen moest maken liet ik het woord ‘hoardingspecialist’ vallen. Toen dacht ik: “Nou nou, dat ben je nog lang niet.” Maar aan het einde van de opleiding weet ik: ik ben een flink eind op weg. Met meer zelfvertrouwen ga ik mij in de toekomst profileren met als niche: gespecialiseerde hulp bij hoarding.
Stevige uitrusting
Anderhalf jaar geleden stond ik aan het begin van dit leeravontuur. Ik wist niet goed wat me te wachten stond. Dank aan de School voor Organizing die mij voorzien heeft van een stevige uitrusting aan tools. Heel praktische tools overigens die mij zullen helpen bij de hulp bij hoarding-clienten én bij de ontwikkeling van mijzelf als professional. Ik besef terdege dat het faciliteren van deze opleiding voor een deel liefdewerk oud papier is geweest. Dat de School voor Organizing investeert in de ontwikkeling van onze beroepsgroep kan ik ontzettend waarderen. Voor mij was het echt een buitenkans.